Onları yazdı.Acıyla, yalnızlıkla,
ama aynı zamanda coşkuyla, aşkla dolu anılarını.
Anılarının anılarını.
Başkaldırma anlarının.
Ben bir kezinde aklımı yitirdim, ama kendimi yeniden kendi elime geçirdiğimde daha da zor yenilebilir durumdayım.
Her sabah yepyeni bir dünyaya kalkıyorum. Her akşam dünyanın bütün yorgunluk acı ve çelişkileriyle dayanamaz duruma geliyorum.
Yalnız yaşı olmayan ve dünyalarını kendi içlerinde taşıyan insanlara dayanabildiğimi görüyorum.
Eyleme geçmek gerek; cesaret etmeli...Robert Walser
Meyhanelerde umutsuz bir bekleyiş vardır - kendi kendini bekleyiş.
İnsanın kendi dünyası dışında yaşayacağı bir dünya yoktur.
İnsanın başkalarına söyledikleri kendi duymak istedikleridir.Yazdıkları, okumak istedikleridir.Sevmesi, sevilmeyi istediği biçimdedir.
...Kalkacak bir trene binerken, beni artık içinde bulunduğum ülke, gideceğim kent, ineceğim istasyon, bindiğim tren ve kompartımandaki insanlar pek ilgilendirmiyor.Trene binerken ben'in içinde bulunduğu duygu birikimleri ilgilendiriyor.
İçine daldığım en büyük mutluluklar her zaman acılarla, her yaşam da biraz olsun ölümle bezenmişti.
Tezer Özlü
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder