Göçmenliğim yavaş yavaş büyüdü, olgunlaştı, kendini daha ince ve ayrıntılı biçimlerde dile getirmeyi öğrendi. "Vatan" ın, iletişim kurulan üç-beş insan, İstanbul'un, köklerim ve geçmişim; anadilimin ta kendim olduğunu zamanla öğrendim.
Benim cehennemim ne topraklarımda, ne de buradaymış.Onu kendi içimde taşıyormuşum, tıpkı cennet düşlerim gibi.
İlk anların, yeri doldurulmaz ilk anların güzelliği...Bütün başlangıçlar güzeldir.
Günümüzde herkes insanın üzüntüsünü göstermek amacıyla ağladığına inanıyor.Bir insanın mutsuzluğunu kavramaktan öyle acizler ki...
...bir insanın sevgisini kaybetmek, zorlukla ulaşılmış bir doruktan aşağı yuvarlanmaktır.
Sanki büyük bir ırmak boyunca gidiyorum; hiçbir yerde durmaya ve kıyıya çıkmama, hiçbir şeye ikinci kez bakmama izin yok.
Bir insanı gerçekten sevmek, onun tuhaflıklarını, hiç kimsenin, kendisinin bile benimseyemediği, hatta fark etmediği huylarını sevmektir.İnsanların en esaslı yönleri uyumsuzluklarında saklıdır çünkü.
Aslı Erdoğan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder